Daglegt líf mitt er eins og alltaf. Það er ekkert smit af kórónuveirunni covid-19 í kringum mig, en sumir smitaðir eru í nágrannaborgunum. Ég er með áætlun um að læra erlendu tungumálin aftur þegar ég hef tíma.
Vorið er loks komið, þó er ennþá kalt á morgnana. Í síðustu viku var stormur með sterkum vindum. Það er sólríkt í dag og virðist vera nokkuð heitara. Úti heyrist hvísl lítilla fugla stundum. Kirsuberjablómin finnast ekki lengur í bænum mínum, en önnur blóm eru að blómstra á mörgum stöðum. Nú er það tiltölulega auðvelt að lifa í 18 gráður. Lofthitinn mun aukast jafnvel meira. Kannski mun það verða heitt eins og sumarið eftir hádegi í dag líka. Þá mun loftið byrja að kælast smám saman. Kuldinn í morgunsárið minnir mig á veður vetrarins, en brátt mun þetta líka verða betra með nálgun sumarsins. Mér líkar þessi árstíð sem er á milli vorsins og sumarsins, af því að mér finnst ennþá svo heitt úti. Hérna var langur vetur með óreglulegu veðri, en ég gæti notið vordaganna þegar kirsuberjablómin blómstruðu.
Hæ þarna, lesendur mínir! Góðan dag!
Í fyrradag gekk ég ein inn í miðbæ bæjarins sem liggja fimmtán kílómetrar langt í burtu frá heimili mínu. Þangað tók það þrjár klukkustundir. Ég var svo hræðilega þreyttur í því að koma heim að ég gat ekki lengur gengið, en samt sem áður hélt ég áfram að ganga smám saman í átt að húsi mínu, þolandi sáran sársauka í fótum og fótleggjum. Og einhvern veginn kom ég aftur heim, dragandi fæturna. Það var erfiðari gönguþjálfun en venjulega, í gegnum þetta tók ég eftir því að ég get ekki þolað að ganga meira en þrjár klukkustundir án líkamlegs sársauka. Á hádegi borðaði ég hamborgarakjöt og litla steikta kjúklinga og hrísgrjón í hádegismat fyrir fjögur hundruð tuttugu og tveir jen á veitingastað, hvert ég hafði sjaldan farið lengi. Veðrið var nokkuð gott með miklu sólskini og svölum vindi. Ég mun ekki geta gengið úti um stund.